யசோதையும் கண்ணனும்

யசோதையும் கண்ணனும்



யசோதையையும்  கண்ணனையும் 
வரைய நினைத்தேன். வரைந்தேன் 

கண்ணன் அவன் தாயோடு 
ஒட்டி நின்றுகொண்டு நம்மை 
பார்க்கும் அழகே அழகு. 

கற்பனை உதித்தது.
கட்டுரை  வந்தது. 

கண்ணன்:அம்மா எனக்கு வெண்ணை வேணும்

யசோதை:அதான் இப்போது கொடுத்தேனே

கண்ணன்:அதை நான் எப்போதோ
சாப்பிட்டுவிட்டேன்.

யசோதை:கொஞ்சம்பொறு.
இப்போதுதான் தயிர் கடைய
ஆரம்பித்துள்ளேன். தருகிறேன்.

கண்ணன்:முடியாது எனக்கு இப்பவே வேணும்.

யசோதை:  வெண்ணையை உறியில்
வைத்திருக்கிறேன்.
உன் அண்ணன் பலராமனை
எடுத்து தர சொல்லு.

கண்ணன்: பலராமன் அதை
அப்போதே சாப்பிட்டுவிட்டான்.

யசோதை:கொஞ்சம் பொறுடா கண்ணா
நீ நல்ல பிள்ளை அல்லவா .என் செல்லமே

கண்ணன்: சரிம்மா

யசோதை: யசோதை: அது சரி நீ ஏன்
வெண்ணையை மட்டும் விரும்பி உண்கிறாய்?
நான் கொடுப்பது போதாது  என்று
மற்றவர் வீட்டிலும் திருடி உண்கிறாய் ?

கண்ணன்:எனக்கு வெள்ளை உள்ளம்
உடையவர்களைதான் பிடிக்கும்.
அதை உணர்த்தும் வகையில்தான்
வெண்ணையை நான்
கையில் வைத்திருக்கிறேன்

யசோதை: போடா நீ சொல்வது
எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை

கண்ணன்: உனக்கு மட்டும் அல்ல
இந்த உலகத்தில் யாருக்கும் புரியவில்லை.